254 krawat, 254 dzień, 9/01/11

Dzień dobry! Kropka jest najważniejsza. Dzisiaj siedzę w domu, więc założę krawat, który kupiłem specjalnie, żeby opowiedzieć o Kropce, tak często obecnej w tym blogu. Opowiem o Kropce i 101 dalmatyńczykach. I o kilku kotach też.

Kropka pierwszy rok swojego życia spędziła w lesie. Ktoś musiał ją dotkliwie pobić, bo weterynarz nawet teraz wyczuwa ślady złamań. Żywiła się czym popadło, i jeszcze dzisiaj jak jest w lesie zjada z krzaków jagody.

Po kilku latach mieszkania pod jednym dachem okazało się, że Kropka ma naturę owczarka. Psa pasterskiego. Jakiś czas temu postanowiliśmy wymienić w domu na wsi okna i jak to zwykle bywa przy tej okazji zbudowaliśmy dom od nowa. Kiedyś przyjechaliśmy na kilka dni nie tyle, żeby "odpocząć" w tych prowizorycznych warunkach, ale raczej po to, żeby nadzorować postęp prac. A jak to na budowie, kilkanaście metrów od domu była ułożona sterta desek. Od momentu przyjazdu Kropka dziwnie szczekała, kręciła się wokół tej sterty i początkowo wyglądało, że remont irytuje ją jeszcze bardziej niż nas. Ale przez dwa dni szczekając ciągnęła nas w stronę sterty desek, ale tam wyglądało, że wszystko jest w porządku.

Jednak zmęczeni tym szczekaniem zaczęliśmy dokładnie się przyglądać i okazało się, że w tej stercie uwięziona jest kotka z kociętami. W prawie niewidocznym dla oka miejscu koty siedziały cicho bojąc się ujawnić, bo wiedziały, że tam są bezbronne. Były już wycieńczone tym zaskakującym aresztem.

Ponieważ Kropka jest psem terytorialnym uwolniona kotka i jej małe zostały uznane za część jej terenu pasterskiego. W związku z tym koty mogły korzystać ze specjalnych praw, przynależnych tylko domownikom. Kocięta mogły sobie pozwalać na zaglądanie do jej miski i też od czasu do czasu były wylizywane. Do końca wakacji dorastały u nas. Potem zostały rozparcelowane po różnych domach.

A dlaczego "101 dalmatyńczyków"? To był chyba pierwszy film, który widziałem w kinie. Albo pierwszy kolorowy. Może pierwszy, na którym sam byłem. Albo to wszystko razem. Nieważne. Pamiętam zatłoczoną salę kina "Sawa" na Saskiej Kępie i to jak przeżywałem tamten seans. Jedno jest pewne. Od tamtego momentu wiem, że kocham psy i kocham kino.

PS. Wiem, że niektórzy modowi puryści z obrzydzeniem patrzą na ten krawat. Nie jest piękny to prawda. Ale tu nie chodziło o krawat, a o opowieść. Zresztą i tak cały dzień w domu spędzam.

Miłego dnia.

(krawat: Walt Disney - Iside)