244 krawat, 244 dzień, 30/12/10

Dzień dobry! Przypomniała mi się tak trochę bez żadnego kontekstu pewna historia. Pod koniec podstawówki do mojej klasy chodził gitowiec*. Kiedyś go odwiedziliśmy. – Boguś! – nagle wołała z kuchni jego matka. – W butelce zostawiłam ci trochę wódki. Wtedy zrozumiałem jak wielkie i kochające może być serce matki. Miłego dnia.

z cyklu: Ludzie, których spotkałem

(krawat: Rene Chagall)

*Okazuje się, że sporo osób z młodszego pokolenia nie wie kim byli gitowcy. Git-ludzie dominowali życie polskich blokowisk szczególnie na początku i w połowie lat siedemdziesiątych XX wieku. Wywodzili się z subkultury więziennej, z której brali obyczajowość, hierarchię wartości, styl życia i język (tzw. grypserę). Do tej społeczności nie mógł wstąpić każdy. Ci, których przyjęto mieli pod okiem wytatuowaną kropkę (tzw. cyngwajs). Gitowcy nienawidzili hipisów, punków i innych społeczności, które uważali za zdegenerowane. Ubierali się w charakterystyczny sposób: szerokie spodnie w kant (tzw. szwedy), ortalionowe kurtki "szwedki", włosy krótko wystrzyżone u góry głowy, które na karku były długie (tzw. fryzura "na szweda", ew. na "małpę"). Do tego nosili obcisłe koszule i ciemne, błyszczące buty na wysokim obcasie lub koturnie. Innym elementem ich ubrania był - zwykle jaskrawy - grzebień wystający z tylniej kieszeni spodni oraz szeroki pas do spodni z klamrą np. z bykiem (to taki typowy produkt prywaciarskich zakładzików w PRL, sprzedawany głównie na bazarach i w ich okolicach).