- Patrzcie - zwrócił się do nas stojących wokół niego. - Dali torbę, wieszak też dali, ale nowych spodni to nie dali.
Dzisiaj przy wejściu do metra urocza dziewczyna wręczyła mi ulotkę. Wziąłem, bo biorę ulotki dla zasady, jako proletariusz wiem, że trzeba pomagać innym ludziom pracy. Właśnie rozglądałem się za jakimś koszem, bo chciałem to co dostałem wyrzucić, a z szacunku dla pracy nie lubię i nie chcę wyrzucać na oczach tych, którzy je rozdają. Ale w metrze jak wiadomo koszy nie ma, a ja nie śmiecę z wrodzonej kultury i także z szacunku dla pracy innych. W oczekiwaniu na pociąg postanowiłem przeczytać ten druk reklamowy. Spodziewałem się czegoś na wzdęcia, bo ulotka gruba, a tu wielkie zaskoczenie. Patrzę i widzę: „90. urodziny Zbigniewa Herberta”. Zdjęcie Poety i pod nim: „Urodził się 29 października 1924 r. we Lwowie...”. W środku wiersze, więc pojechałem do domu czytając sobie:
„ (...)
Nie opiszę nawet domu
który zna wszystkie ucieczki i moje powroty
choć mały jest i nie opuszcza powieki zamkniętej
nic nie odda zapachu zielonej portiery
ani skrzypienia schodów po których wnoszę zapaloną lampę ani
liścia nad bramą
Chciałbym właściwie napisać o klamce furtki tego domu
o jej szorstkim uścisku i przyjaznym skrzypieniu
i choć wiem o niej tak wiele
powtarzam tylko okrutnie pospolitą litanię słów
Tyle uczuć mieści się między jednym uderzeniem serca a drugim
tyle przedmiotów można ująć w obie ręce
Nie dziwcie się że nie umiemy opisywać świata
tylko mówimy do rzeczy czule po imieniu*.”
No, dobra. Ulotkę dali, 6 wierszy dali, ale zniżki na tomik Poety w księgarni nie dali. I to ma być promocja!?
Dobranoc.
*Zbigniew Herbert, „Nigdy o tobie”
(krawat: Beufort, Tie Rack)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz