Dobry wieczór! Minął rok od śmierci Ignacego Krasickiego, więc spotkaliśmy się najpierw na nabożeństwie, by w zadumie uczcić jego pamięć, potem w Galerii Delfiny, żeby pogadać jak dawniej. Stało się tak jak powinno się stać w przypadku takiej postaci jaką był Ignacy. Spotkaliśmy się nie tego dnia i nie na tym nabożeństwie. Ale byliśmy prawie wszyscy. A na koniec Ignaś, syn Ignacego, poprosił mnie o krawat, bo musiał być jeszcze na jakieś prestiżowej imprezie, a nie miał szans zdążyć do domu, więc krawat mu dałem, bo krawaty muszą żyć. Dobranoc.
(krawat: nazwy nie podam, bo on nie jest już mój, a nie pamiętam metki)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz